Blog

hondentherapie

Nadat onze vijf kinderen massaal geprotesteerd hebben dat wij aan een hond beginnen terwijl zij er jaren om zeurden en nu allemaal het huis uit zijn, vervolgens gebroeder- en gezusterlijk zijn naam afkeurden, komen ze nu opvallend vaak naar huis. Vast staat dat een hond een gezinsbindend effect heeft.

Niet verwonderlijk, want Maurice is zo’n Page WC papier Commercial Dog. En als marketeer weet ik  wat dit met het bewustzijn doet. Deze pup is namelijk te koddig en te cute en iedereen die hem tegenkomt smelt voor zijn verschijning. Vrouwen massaal ‘aaaaaach’; mannen glimlachend en zich inhoudend, want zo’n hondje gaan knuffelen met je maten erbij is natuurlijk verre van stoer. Anyway, een belachelijk hoog knuffelgehalte dus.

‘Waar begin je aan?’ vroegen velen aan mij.
Nou dat heb ik mij de laatste twee weken ook een aantal nachten afgevraagd….
Laat ik zo zeggen, midden in de nacht een puppie het trappenhuis afdragen om hem naar buiten te brengen; ok, daar denk je niet 1,2,3 aan als je ja zegt tegen een hond.
Het vooruitzicht om volgend jaar heerlijk met hem te kunnen hardlopen en met reden het bos in te gaan en altijd zo’n vrolijkerd om je heen maakt me echter blij.
Op het moment dat ik dit schrijft ligt hij op mijn voeten. Dat gebeurt dus ook als ik aan het werk ben. Zich volledig aan je overgeven en helemaal op je vertrouwen. Dat voelt ZEN.

Mijnheer mag nu natuurlijk nog niet zo ver lopen en dat is in de binnenstad best een dingetje. Zindelijk maken vraagt discipline, dus ‘na elke maaltijd, slaapje of spelen, oppakken en naar de plek brengen waar de hond zich mag ontlasten’ was het devies. De eerste dagen tilde ik hem dus braaf van de Grote Marktstraat over de Vischmarkt tot het grasveldje achter de Vischpoort. Maar een paar keer per dag zo inmiddels 10 kg dragen… Mijn abonnement bij de sportschool heb ik even on hold gezet.
Aangezien ik alle binnenstad honden gewoon op de Vischmarkt zag plassen en poepen heb ik Maurice ook maar die permissie gegeven. Overal staan vuilnisbakken dus een stinkend hoopje is ook zo weer opgeruimd.

Maurice vindt het heerlijk om overal in te bijten. Vooral in mij. Van de week beet hij spelenderwijs in mijn oor en ja hoor, mijn oorbel was zijn trofee. Ik had het niet direct in de gaten, totdat ik Maurice ergens op zag kauwen en voordat ik het kon afpakken had hij het doorgeslikt. Toen realiseerde ik dat het mijn oorbel was. Dat is geen goed nieuws. Zo’n steker is scherp en het hondje nog zo kwetsbaar. Maar wat kon ik doen? Dubbel balen, want deze zilveren oorbellen die overal bij passen droeg ik graag en veel. Vol overtuiging bedacht ik me daarom dat ik bij de volgende ontlasting het zakje mee naar huis zou nemen om de oorbel eruit te ‘vissen’. Gatver, ja inderdaad. Maar ach, ik heb ook genoeg kots en poep van mijn kinderen opgeraapt. Heel veel erger kan het niet zijn toch?

Eh… Ja dus wel…
Dezelfde avond deed ik ‘verstoppertje’ met Maurice. Het laatste stukje naar huis kent hij inmiddels zo goed, dat hij daar al het mannetje speelt. Ik had hem even los gedaan om hem net ervoor met een ander hondje te laten spelen en liep toen door naar huis. Omdat Maurice niet direct kwam verstopte ik me achter een geparkeerde auto en riep hem. Een aantal keren kwam hij toen ernstig snel naar mij toe sprinten, want ‘ik ben al een hele held, maar mijn vrouwtje moet wel in de buurt zijn…’ Deze keer kon ik roepen wat ik wilde, maar hij kwam niet. Toen ik polshoogte ging nemen zat mijnheer prinsheerlijk honde- of kattenpoep naar binnen te werken.
GATVER. STINKEN. NIET NORMAAL.
Zo’n (inderdaad) waar ben ik aan begonnen moment!
Eerste reflex: bek leeg maken. Niet slim want nu stonk niet alleen de hond, maar ook mijn handen. Om te kotsen. Naar huis en direct zijn bek onder de kraan gezet. Spoelen. Pets schoonmaakdoekjes erbij. Handen wassen. Handen scrobben. Net zolang totdat ze weer naar Rituals roken. Gelukkig is Maurice al gewend zijn tanden te poetsen, dus een extra goede tandenpoetsbeurt en toen was alles weer dragelijk (behalve dan de gedachte).
Die honde of kattepoep zorgde ervoor dat Maurice flink aan de dunne ging en dat steeds zó stonk, dat ik het verlies van mijn oorbel maar voor lief heb genomen.

Maurice heeft inmiddels puppytraining en leert elke dag heel veel.
Ik werk veel vanuit huis en bij Sirius heb ik een soort flexplek. Maurice gaat als kantoorhond mee en heeft ook in Baarn al de harten gestolen van de Sirius dames. 
We hebben al twee oppasmeiden, buren die allemaal gek zijn op honden en van de week gaat Maurice kennis maken met DierenPlezier.

Leuk hoor zo’n hond, maar het is inderdaad net een baby in huis. Andere hondenbezitters zeggen dan met een big smile ‘wacht maar totdat hij gaat puberen’…. 
Op zo’n moment neem ik me ernstig voor heel gedisciplineerd te blijven en goed te blijven trainen. We hebben een intelligente hond die heel veel kan leren. En het vele buiten zijn en het daglicht wat ik daarmee opslurp helpt mij zó tegen de herfstdip en vast ook tegen mijn winterdepressie. Daar kan geen citalopram of daglichtlamp tegenop!

Liefs Suz & poot Maurice

   

Blogarchief